Τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει η συζήτηση ως προς τον τρόπο που θα διεξαχθούν οι εκλογές στο σύλλογο. Αν δηλαδή τα εκλογικά κατεβάσματα θα αποτελούνται από συλλογικότητες, παρατάξεις και ομάδες ανθρώπων ή από μεμονομένα άτομα που θα απαρτίζουν μία ενιαία λίστα. Είναι προφανές ότι αυτοι οι δύο διακριτοί τρόποι συμμετοχής στις εκλογές προκύπτουν σαν απόληξη δύο τελείως διαφορετικών λογικών αντιμετώπισης των εκλογών· η πρώτη λογική αντιμετωπίζει της εκλογές σαν πεδίο πολιτικής παρέμβασης και επιλογής ενώ η δεύτερη λογική, αυτή της ενιαίας λίστας, θεωρεί τις εκλογές ως κοινωνικές και διαχειριστικές.
Η οργάνωση των υποψηφίων σε μία ενιαία λίστα αναδεικνύει τα άτομα και όχι τις λογικές που αυτά πρεσβεύουν. Οι φοιτητές καλούνται να επιλέξουν τον “πιο άξιο”, τον “πιο εργατικό”, τον “πιο τίμιο” αποπροσανατολιζόμενοι από το σημαντικό ερώτημα “ποια πολιτική λογική είναι αυτή που μας πάει μπροστά;”. Αυτές οι λογικές μας οδηγούν σε αυτό ,που τόσο γλαφυρά έχει αποτυπωθεί ως η έννοια του προέδρου-αρχηγού. Η μη πολιτικότητα αυτών των κριτηρίων φαίνεται ξεκάθαρα από την ουσία της ύπαρξης της ενιαίας λίστας. Η ενιαία λίστα υφίσταται για να δίνει τη δυνατότητα να στηρίξει κανείς άτομα που εκφράζουν διαφορετικες πολιτικές. Αυτό ακριβώς είναι και το μειονέκτημα της εν λόγω πρακτικής μιας και δεν μπορεί κανείς να συμφωνεί παράλληλα με δύο αντικρουόμενες πολιτικές λογικές. Γίνεται λοιπόν προφανές ότι οι όροι επιλογής παύουν να είναι πολιτικοί και γίνονται στην καλύτερη περίπτωση διαχειρίστικοι (ποιός δεν είναι διαπλεκόμενος...) και στην χειρότερη κοινωνικοί (ας ψηφίσω το γείτονά μου...)
Η συνεχής χρήση του όρου “πολιτική” και λέξεων που προέρχονται και αναφέρονται σε αυτή δεν αποτελεί κάποιο είδος ιδιότυπου φετίχ. Λέγοντας πολιτική προφανώς δεν εννοούμε τους “πολιτικούς”. Εννοούμε την αντίληψη που αφορμάται από αυτά που συμβαίνουν μέσα στην εστία και τα συνδέει με το σύνολο της κοινωνίας και αντίστροφα. Η ανάπτυξη της πολιτικής σκέψης βοηθά και το σύλλογο και εμάς στο να αντιλαμβανόμαστε τη ρίζα των προβλημάτων και να παλεύουμε προνομιακά για την επίλυσή τους. Σημαντικό ρόλο στο άνοιγμα του πολιτικού διαλόγου μέσα στο σύλλογο παίζουν οι συλλογικότητες. Κανείς και καμία δεν ισχυρίζεται ότι έχει το αλάθητο ή ότι κατέχει την αλήθεια. Μέσα όμως από ανοιχτές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες αντιπαράθεσης και σύνθεσης απόψεων προκύπτουν θέσεις, οι οποίες συσπειρώνουν από πίσω τους έναν αριθμό φοιτητών και δεν δημιουργούνται αυτοφυώς από κάποιο “σοφό” μυαλό κάποιου “σοφού” ανθρώπου.
Για όλους τους παραπάνω λόγους στις εκλογές συμμετέχουμε με πολιτικό ψηφοδέλτιο και όχι ψηφοδέλτιο “προσωπικοτήτων”. Η ίδια η αναγραφή ατόμων στο ψηφοδέλτιο αποτελεί πράξη στήριξης και όχι ανάδειξης. Συνεπώς συμμετοχή συλογικοτήτων και παρατάξεων διασφαλίζει τον πολιτικό τους χαρακτήρα. Άλλωστε αυτός είναι και η αιτία που κρίνεται απαραίτητο και αναγκαίο τα διάφορα εκλογικά κατεβάσματα να κάνουν ξεκάθαρες τις θέσεις τους για όλα τα ζητήματα και προβλήματα των εστιών (και όχι μόνο) είτε οι γνώμες συγκλίνουν είτε αποκλίνουν.
Στη διαδικασία των εκλογών δεν μπαίνουμε σε διαχειριστικά και κοινωνικά διλήμματα. Διαλέγουμε την πολιτική που υπερασπίζεται τα συμφέροντά μας και αυτήν δεν είναι άλλη από τη μαζική και αμεσοδημοκρατική συγκρότηση του συλλόγου. Ψηφίζουμε - Στηρίζουμε ΑΡιστερό Ανεξάρτητο Χώρο Νέων ΕΣτιών σαν εφαλτήριο για να αποφασίζουμε και να δρούμε συλλογικά και μαζικά.
Η οργάνωση των υποψηφίων σε μία ενιαία λίστα αναδεικνύει τα άτομα και όχι τις λογικές που αυτά πρεσβεύουν. Οι φοιτητές καλούνται να επιλέξουν τον “πιο άξιο”, τον “πιο εργατικό”, τον “πιο τίμιο” αποπροσανατολιζόμενοι από το σημαντικό ερώτημα “ποια πολιτική λογική είναι αυτή που μας πάει μπροστά;”. Αυτές οι λογικές μας οδηγούν σε αυτό ,που τόσο γλαφυρά έχει αποτυπωθεί ως η έννοια του προέδρου-αρχηγού. Η μη πολιτικότητα αυτών των κριτηρίων φαίνεται ξεκάθαρα από την ουσία της ύπαρξης της ενιαίας λίστας. Η ενιαία λίστα υφίσταται για να δίνει τη δυνατότητα να στηρίξει κανείς άτομα που εκφράζουν διαφορετικες πολιτικές. Αυτό ακριβώς είναι και το μειονέκτημα της εν λόγω πρακτικής μιας και δεν μπορεί κανείς να συμφωνεί παράλληλα με δύο αντικρουόμενες πολιτικές λογικές. Γίνεται λοιπόν προφανές ότι οι όροι επιλογής παύουν να είναι πολιτικοί και γίνονται στην καλύτερη περίπτωση διαχειρίστικοι (ποιός δεν είναι διαπλεκόμενος...) και στην χειρότερη κοινωνικοί (ας ψηφίσω το γείτονά μου...)
Η συνεχής χρήση του όρου “πολιτική” και λέξεων που προέρχονται και αναφέρονται σε αυτή δεν αποτελεί κάποιο είδος ιδιότυπου φετίχ. Λέγοντας πολιτική προφανώς δεν εννοούμε τους “πολιτικούς”. Εννοούμε την αντίληψη που αφορμάται από αυτά που συμβαίνουν μέσα στην εστία και τα συνδέει με το σύνολο της κοινωνίας και αντίστροφα. Η ανάπτυξη της πολιτικής σκέψης βοηθά και το σύλλογο και εμάς στο να αντιλαμβανόμαστε τη ρίζα των προβλημάτων και να παλεύουμε προνομιακά για την επίλυσή τους. Σημαντικό ρόλο στο άνοιγμα του πολιτικού διαλόγου μέσα στο σύλλογο παίζουν οι συλλογικότητες. Κανείς και καμία δεν ισχυρίζεται ότι έχει το αλάθητο ή ότι κατέχει την αλήθεια. Μέσα όμως από ανοιχτές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες αντιπαράθεσης και σύνθεσης απόψεων προκύπτουν θέσεις, οι οποίες συσπειρώνουν από πίσω τους έναν αριθμό φοιτητών και δεν δημιουργούνται αυτοφυώς από κάποιο “σοφό” μυαλό κάποιου “σοφού” ανθρώπου.
Για όλους τους παραπάνω λόγους στις εκλογές συμμετέχουμε με πολιτικό ψηφοδέλτιο και όχι ψηφοδέλτιο “προσωπικοτήτων”. Η ίδια η αναγραφή ατόμων στο ψηφοδέλτιο αποτελεί πράξη στήριξης και όχι ανάδειξης. Συνεπώς συμμετοχή συλογικοτήτων και παρατάξεων διασφαλίζει τον πολιτικό τους χαρακτήρα. Άλλωστε αυτός είναι και η αιτία που κρίνεται απαραίτητο και αναγκαίο τα διάφορα εκλογικά κατεβάσματα να κάνουν ξεκάθαρες τις θέσεις τους για όλα τα ζητήματα και προβλήματα των εστιών (και όχι μόνο) είτε οι γνώμες συγκλίνουν είτε αποκλίνουν.
Στη διαδικασία των εκλογών δεν μπαίνουμε σε διαχειριστικά και κοινωνικά διλήμματα. Διαλέγουμε την πολιτική που υπερασπίζεται τα συμφέροντά μας και αυτήν δεν είναι άλλη από τη μαζική και αμεσοδημοκρατική συγκρότηση του συλλόγου. Ψηφίζουμε - Στηρίζουμε ΑΡιστερό Ανεξάρτητο Χώρο Νέων ΕΣτιών σαν εφαλτήριο για να αποφασίζουμε και να δρούμε συλλογικά και μαζικά.
