Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως εστιακοί είναι κοινά. Για αυτό το λόγο η ύπαρξη και η ενιαιότητα του συλλόγου κρίνεται επιτακτική και αναγκαία καθώς η υπεράσπιση των συμφερόντων μας πρέπει να γίνεται μέσα από τη συλλογική διεκδίκηση και δράση.
Ο σύλλογος που διεκδικούμε είναι ένας σύλλογος μαζικός, αμεσοδημοκρατικός που θα υπερασπίζεται τα κεκτημένα των οικοτρόφων και θα παλεύει για την κάλυψη των όλο και μεγαλύτερων αναγκών που προκύπτουν. Δεν αντιμετωπίζουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε οποιονδήποτε "φωτεινό παντογνώστη" πιο αρμόδιο να κρίνει ποιες είναι οι ανάγκες μας και ποιες δεν είναι και πιο ικανό να παλέψει για αυτές. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο αντιπετωπίζουμε τη Γενική Συνέλευση ως το ανώτατο όργανο του φοιτητικού συλλόγου το οποίο πρέπει να είναι το μόνο αποφασιστικό και στο οποίο μπορούν και οφείλουν να συμμετέχουν όλα τα μέλη του συλλόγου ισότιμα. Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες αφήνουν περιθώρια στον καθένα να προτείνει, να διαφωνήσει, να συνδιαμορφώσει ή να αντικρούσει προβληματισμούς και προτάσεις. Μέσα από τη μαζική εμπλοκή των φοιτητών στις γενικές συνελεύσεις προάγεται η συνεχής πολιτικοποίηση και ο διαρκής πολιτικός διάλογος και προβληματισμός. Έτσι οι αποφάσεις του συλλόγου προκύπτουν με μαζικό τρόπο και υλοποιούνται μέσα από μαζικές δράσεις, οι οποίες όπως έχει αποδειχθεί και από την μέχρι τώρα εμπειρία αποτελούν τον μοναδικό τρόπο πίεσης και διεκδίκησης.
Στον αντίποδα των συλλογικών αποφάσεων και πρακτικών βρίσκεται η λογική της αντιπροσώπευσης και των Διοικητικών Συμβουλίων μέσα από την οποία προάγεται η διαχειριστική αντιμετώπιση και ο συμβιβασμός. Η ύπαρξη και μόνο ΔΣ, πόσο δε προέδρων, ορίζει στα μάτια του ΕΙΝ και του Πολυτεχνείου υπεύθυνους διαχειριστές που θα μπορούν να διαπραγματεύονται και να ορίζουν τις "λύσεις" των προβλημάτων μας, λες και τα προβλήματα μας δεν αντιμετωπίζονται επείδη οι υπεύθυνοι απλά δεν είναι σωστά ενημερωμένοι. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε το θέμα πχ της θέρμανσης ως κάτι που πρέπει να ζητήσουμε είτε πρέπει να βρούμε μια "μέση" λύση οικονομικά εφικτή, δεν πρέπει να δίνουμε ζωή σε όργανα που το μόνο που κάνουν είναι να γειώνουν τη χειρότερη έκφανση της πολιτικής στη ζωή μας.
Το δίλλημα που ανακύπτει είναι ξεκάθαρο∙ θα μπορούμε να αποφασίζουμε και να διεκδικούμε με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες ή θα ορίσουμε αντιπροσώπους για να κάνουν λίγο πιο "ομαλή" τη καθημερινή υποβάθμιση των όρων διαβίωση μας;
